Nasza inicjatywa do wprowadzenia twórczości Hłasko do podstawy programowej rozpoczęła się z impetem. Już w pierwszym miesiącu zebraliśmy ponad 10 000 podpisów od nauczycieli, uczniów oraz miłośników literatury z całej Polski. Te liczby pokazują, jak wiele osób podziela nasze przekonanie o ważności dzieł Hłasko w edukacji.

Z wielką radością informujemy, że do naszego ruchu dołączyli znani literaturoznawcy, krytycy oraz pisarze. Ich głosy i autorytet w świecie literackim dodają wagi naszym postulatom i pokazują, jak szerokie jest poparcie dla naszej inicjatywy w środowisku profesjonalistów.

Marek Hłasko w swojej twórczości oddał ducha swojego pokolenia oraz realia epoki, w której żył. Jego powieści i opowiadania są jak fotografie z tamtego okresu - dokładne, bezkompromisowe, pełne emocji. Dzięki temu uczniowie mogą lepiej zrozumieć i wczuć się w realia życia w Polsce lat 50. i 60. XX wieku.

Dzieła Hłasko są bogate w różnorodne postaci, z których każda ma swoje pasje, lęki i marzenia. Poprzez analizę tych postaci uczniowie uczą się empatii, krytycznego myślenia i zdolności do głębokiej analizy psychologicznej. Ponadto styl pisarza, pełen metafor i nieoczywistych zakończeń, stymuluje kreatywność i zachęca do własnych literackich eksperymentów.

Dzieła Hłasko, pełne głębokich refleksji i spostrzeżeń na temat ludzkiej natury, mogą stać się doskonałą platformą do dyskusji na temat wartości, moralności i wyzwań społecznych, stając się tym samym cennym narzędziem edukacyjnym.

Nie da się mówić o polskiej literaturze powojennej nie wspominając o Marku Hłasko. Ten nieokiełznany pisarz, który debiutował w latach 50., szybko stał się głosem pokolenia zmęczonego socrealizmem i pragnącego wolności. Jego proza, pełna buntu, nihilizmu, ale i głębokiego zrozumienia ludzkiej natury, zyskała wielu czytelników i nie mniej przeciwników.

Hłasko pisze o ludziach porzuconych przez system, poszukujących sensu i miłości w zniszczonym świecie. Jego bohaterowie to często antybohaterowie – buntownicy, outsiderzy, ludzie z marginesu. "Pierwszy krok w chmurach" czy "Ósmy dzień tygodnia" to powieści, które obnażają cierpienie jednostki w obliczu bezdusznej machiny systemu. Jego teksty to również gorzki obraz Polski lat 50. i 60., kraju pełnego cenzury i represji.